2009-ից սկսած՝ խիստ արևմտամետ ՀԿ-ական աշխատակիցների մի մեծ խումբ առավոտից երեկո, տարբեր իշխանավորների աջակցությամբ, գիտությամբ, թողտվությամբ ու իմացությամբ, հայ հասարակությանը «պատրաստում էին խաղաղության»` դրա մասին միջազգային մամուլում հոդվածներ տպելով և ուղեղների լվացման սեմինարներ կազմակերպելով:

Տավուշի մարզի հանրակրթական 76 դպրոցներում ընդհանուր առմամբ աշխատում է 1830 ուսուցիչ և ուսուցչի օգնական։

Ընտանեական թերթը ծանր է տարել Artak Zakaryan-ի գրառումը առ այն, որ «Մեր պետությունն այժմ գտնվում է պատմական այնպիսի կրախի առջև, որին անհրաժեշտ է միայն համազգային նոր զարթոնք, վերածնունդ, ռևանշ: Այլապես բախտորոշ գեոպոլիտիկ քամիները խորտակման են տանելու հայկական պետականության նավակը (Սերժ Սարգսյանի թողած ինքնավստահ զարգացող երկրից վերածվել ենք բախտի քմահաճույքով ալեկոծ ճոճվող ու այս ու այնկողմ բախվող նավակի)», և փորձել ինչ-որ անիմաստ հակադարձումներ անել...

Կապիտուլյացիայի ակտով Երրորդ Հանրապետության շռնդալից փլուզումը, կարծես թե, բոլոր գանգատուփերին չի հասել։

Հինգ տարի առաջ ուրախ ու անհոգ կանգնած էի Արևմտյան Աֆրիկայի հնագույն բնակատեղի` Լիքսուսի (Lixus) ավերակների վրա, ուր Աֆրիկան բացահայտող առաջին փյունիկացիները հիմնել էին բնակավայր։ Մտածում էի, որ ամեն ինչ կարգին է հայրենիքում, իսկ մեր խնդիրն է վերականգնել քաղաքակրթությունների հաղորդակցիչի երբեմնի ազգային առաքելությունը։

ՈՒրեմն, ԵՊՀ-ին կից տարածքն արդեն վճարովի ավտոկայանատեղի է: Այնտեղ ժամը 15:00-ից մինչև 08:00-ն որոշակի գումարի դիմաց կարող է կայանվել ցանկացած ավտոմեքենա:

Թվում է, թե ամենամեծ աղետն արդեն կատարվել է, և կարելի է զբաղվել առօրյայով՝ քաղաքականությունից մինչև հանգստի պլանավորում։

Գյումրիում դեկտեմբերի 7-ին ընդառաջ քաղաքային իշխանության տապալումը հերթական սատանայական սիմվոլիզմի դերսևորում էր, նիկոլական հերթական «գցոցին», իրեն ծառայություններ մատուցածների նկատմամբ։

Մարդիկ, ովքեր կարող են իրենց թույլ տալ որակյալ կրթություն, որակյալ սնունդ, ովքեր կարող են իրենց թույլ տալ դուրս գալ արտասահման, զարգացնել իրենց մտահորիզոնը, վայելել հանգստի գոտիները, տուրիզմով զբաղվել, չափազանց պահանջկոտ են դառնում իշխանության հանդեպ:

Մեծ հանցանք էր Սյունիքի ու Վայոց Ձորի հսկա, իրարից 150 կիլոմետր կտրված երկու մարզերի բանակային կորպուսների միացումը և հարյուր անգամ կրճատված աշխատակազմերը կենտրոնացնելը սովետական երբեմնի փոքրիկ, փայտաշեն-կավաշեն, կարելի է ասել, «քըչեղակի բույն» շենքում, և որն ավելի քիչ նշանակություն ուներ Գորիսի համար, քան նրա կողքը գտնվող երբեմնի Արմենակի խանութը՝ տալով նրան «Հատուկ բանակային կորպուս» ամպագոռգոռ անունը: